Vandaag eens gaan piepen in het kinderdagverblijf. Gewoon piepen :)
Beetje kennismaking gehad, en ons meisje bruin keek met grote ogen rond. Helemaal niet bang, wel overdonderd. Ze ging spontaan een beetje mee spelen met de anderen, en kwam af en toe een beetje steun zoeken bij mama en papa.
Jongens wat worden ze toch groot! Bijna zes maanden is ze nu in ons apenlandje, en de volgende stap breekt aan, naar de creche.
Goh wat heeft mijn moederhart het er moeilijk mee! plotseling besef ik waarom moeders vroeger thuis bleven (zegt diegene die het er niet moeilijk ging mee hebben, zegt diegene die zeker niet minder ging werken, zegt diegene die een creche zeker positief vond,...) Ineens heb ik een heel ander idee over het ganse concept. Zouden het de adoptiehormonen zijn???
Ik ga er nu mijn hoofd niet meer over breken, want tot 15 september spreken we enkel van 'home sweet home'!. Daarna gaan we wennen, wennen en wennen om dan vanaf 15 oktober het te hebben over loslaten, achterlaten, terughalen,...en de hormonen onder controle te houden:)
wordt zeker nog vervolgd...maar nu ga ik nog lekker genieten van onze kleine koffieboon die hier morgenvroeg weer vrolijk door de babyfoon galmt :)